یک مستند امیدوارکننده/ نگاهی به «بچه‌های زمین خاکی»
مستند »بچه‌های زمین خاکی» به کارگردانی میکائیل دیانی پرحس و حال و امیدوار کننده است.
به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، احسان مفیدی: یک خیریه است که رفته در کوره میلی‌های جنوب تهران، آنجا که آجرها با دست پسربچه‌های ده دوازده ساله جنگ دارند، آنجا که کودکی‌شان لای دیوارهای خام گم می‌شود، رفته آنجا و یک توپ و یک دنیا امید انداخته وسط زمین خاکی و دوجین بچه‌ی قد و نیم قد را از وسط دست و پای کار کشیده بیرون و بازی‌شان داده.
من هر چه هم از بیانیه خواندن‌های رو به دوربین خوشم نیاید، باز به خاطر گل روی آن هافبک تهاجمی ریزنقش افغانستانی پای بازی «بچه‌های زمین خاکی» می‌نشینم و برای گل زدن‌هایشان هورا می‌کشم، یا دوست دارم یکی برود وسط زمین و یک موز اضافه به رضای دروازه‌بان برساند. من دلم با بچه‌های تیم همیاری است.
فیلم میکائیل دیانی، مستند پرریتمی است، حس دارد، خوب سوژه‌هایش را دنبال کرده و به اندازه‌ی بضاعتش سعی کرده هر شخصیت را پرداخت کند. گرافیک اثر هم به نسبت حس خوبی به پایان بندی داده و کپشن‌ها ما را به آینده‌ی بچه‌ها امیدوار نگه می‌دارند.
اگر بخواهم در یک جمله فیلم را توصیف کنم خواهم گفت: «بچه‌های زمین خاکی» مستند امیدواری است و همین برایش کافی است.
